CAPÍTULO XVIII: O PANTASMA
...Enxamáis esquecerei, Platero, aquela noite de setembro. A treboada petaba enriba do pobo, facía unha hora, tal que un corazón ruín, descargando auga e corisco, entre a adoecida insistencia do lóstrego e do trono...
CAPÍTULO XIX: PAISAXE GRANA
...Co seu fulgor, o piñeiral verde tórnase acedo, lenemente encandescido; e as herbas e as floriñas, acendidas e traslucentes, embalsaman o instante sereo dunha esencia mollada, penetrante e luminosa...
